Zelfs als je alleen bent, hoef je er niet alleen voor te staan
In juli 2019 besloten mijn ex-man en ik te scheiden. Hij bleef samen met de kinderen in het huis wonen. Dat zorgde ervoor dat ik dakloos werd. Ik raakte verstrikt in een web van allerlei dingen waar je net wel en net geen recht op hebt. Toen besloot ik een aantal instanties te gaan bellen. Maar helaas ging dat niet zoals ik had verwacht.
Het was moeilijk om een verblijf te regelen, maar ik hield vol. Met veel moeite ben ik terecht gekomen op een camping. Gelukkig konden mijn kinderen daar in de weekenden naar toe komen. Ik deed er alles aan om ze te blijven zien. Maar dat werd moeilijker toen ik na 5 maanden van de camping af moest, want je mag daar niet te lang blijven. Omdat het recreatie is. En geen echte woning. Dus ik weer bellen voor hulp, want ik wist dat ik het niet alleen kon. Ze keken mee naar de mogelijkheden. Maar zoals verwacht gaat het niet zo snel als dat je zou willen.
Overal was er een wachtrij. Op dat moment kon ik niks anders doen dan wachten. Via via kon ik tijdelijk verblijven in een huisje in Enschede. Maar ook daar duurde het niet lang voordat ik weer weg moest. Twee maanden later had ik weer geen dak boven mijn hoofd.
Herken jij jezelf in deze situatie?
Gelukkig werd ik niet veel later teruggebeld door Iriszorg: ik kon terecht bij de dag- en nachtopvang. Ik hoopte dat ik daar niet te lang hoefde te blijven. En inderdaad: al snel daarna kreeg ik een crisiswoning toegewezen. In de tussentijd bleef ik hard werken en maakte ik veel uren. Achteraf gezien werkte ik te hard. Want na 2 maanden trok ik het allemaal niet meer.
Mijn begeleider besloot dat ik op de rem moest trappen. Soms kom je in een situatie waarin je even niet meer weet wat je aan het doen bent. Toen ben ik gaan nadenken over wat ik nou echt wil in het leven. Ik zocht op het internet uit wat ik zelf zou kunnen regelen om het allemaal sneller te laten verlopen. Als ik mijn kinderen in het weekend wil blijven zien, dan had ik toch echt een eigen huis nodig. Dat werd de prioriteit. Samen met mijn begeleider besloot ik dat ik zelf ook iets zou gaan ondernemen. Zo kon ik echt verder gaan. En geloof me; het is echt geen probleem als je soms even stil zit. Maar doe het niet te lang, want dan wordt het alleen maar moeilijker om weer op te starten en actie te ondernemen. Ik spreek uit ervaring.
Ik nam contact op met de woningbouw, de Gemeente en andere hulpinstanties. Het was niet makkelijk om ze alles te vertellen. De échte waarheid, zonder geheimen. Maar het heeft me goed gedaan. Na bijna 3 maanden in de crisiswoning kon ik een huisje krijgen in Borculo. Ik was dankbaar, maar ik had ook mijn twijfels. Aan de ene kant was het ver weg van mijn kinderen, maar aan de andere kant was het ook de perfecte kans om mijn kinderen juist een tweede thuis te geven. Ik belde de Gemeente Berkelland en zo kwam ik in contact met Voormekaar. Dankzij hen kreeg ik alle hulp die ik nodig had met mijn financiële zaken.
Ik zie nu wat ik heb bereikt door eerlijk en open te zijn. En ik heb ik geen dag spijt gehad van de keuze om naar Borculo te verhuizen. In de afgelopen zomer heeft mijn zoon besloten om samen met mij een nieuwe start te maken in Borculo. Ik ben dolgelukkig met wat ik heb bereikt. Maar dat betekent niet dat ik alle hulp meteen stop heb gezet. Gemeente Berkelland en het Voormekaar team ondersteunen me nog steeds. Het is heel fijn als je er niet alleen voor staat.
Ik wil jullie vertellen dat hulp vragen niet erg is. Als je vertelt wat er echt met je aan de hand is, lucht dat op. Als mensen niet weten wat er met je is, dan kunnen ze je nooit de hulp bieden die jij nodig hebt. Daarom is het belangrijk om open en eerlijk te zijn. Doe het voor jezelf.
