Van een huis op Curaçao, naar een slaapzak op straat
Mijn leven was een droom. Ik werkte hard en genoot van het geld dat ik zelf had verdiend. Ik kocht mijn eerste huis op mijn 21e. Voor mijn baan reisde ik over de hele wereld. Niet veel later had ik twee auto’s en zelfs mijn eigen vakantiehuis op Curaçao. En ik ontmoette de moeder van mijn drie kinderen. Ik ben altijd heel trots geweest op alles wat ik heb bereikt. Maar de droom waarin ik leefde veranderde al snel in een nachtmerrie toen mijn vrouw plots van me wilde scheiden.
Op mijn 32e was het zover. We gingen uit elkaar, en dat was een hel voor mij. Het werd een gevecht om de kinderen. Ik verloor. Ook moesten we het huis verkopen, op een ongunstig moment. En daardoor kreeg ik mijn eerste schuld van 10.000 euro. In de twee jaar daarna groeide die schuld verder. Ik was bezig met vluchten en maakte daardoor verkeerde keuzes. Ik nam geen verantwoordelijkheid over mijn schuld. Omdat het voor mij geen prioriteit was. En dat veranderde niet. Het werd alleen maar erger toen mijn vader plots overleed. Dat was een enorme klap voor mij. Ik raakte de kluts kwijt en het leven interesseerde mij niet meer. Totdat mijn moeder ziek werd en ik geen keus had. Ik moest door.
Herken jij jezelf in deze situatie?
Ik besloot mijn baan op te zeggen, alles te laten vallen en voor haar te zorgen. Mijn moeders gezondheid werd mijn prioriteit. Dat vond ik veel belangrijker dan geld. Mijn schulden liepen op, maar ik was veel te trots om hulp te zoeken. Ik dacht dat het wel een keer goed zou komen. Ik bleef voor haar zorgen. Maar een paar jaar later overleed ook zij. Weer iemand verloren van wie ik hield, voor de zoveelste keer. Toen kwam ik pas echt in een zwart gat terecht. Twee weken later werd ik uit huis gezet en belandde ik op straat.
Ondanks dat ik iedere dag moest vechten om in leven te blijven, drong het niet tot me door hoe erg de situatie was. Gelukkig kon ik op een gegeven moment terecht bij de dag- en nachtopvang. Het eerste wat de maatschappelijk medewerkster aan me vroeg was: “Hoe kom jij op straat terecht?” Ze zag dat ik mijn leren schoenen aan had. Ik zag er verzorgd uit, zoals ik altijd doe. Met een kleine glimlach zei ik: “Dingen lopen gewoon zo.” Maar dat was een leugen. Ik schetste een ander beeld voor mezelf.
Ik keek om me heen, en op dat moment begon het eindelijk tot me door te dringen. “Waar ben ik toch in terecht gekomen? Dit is absoluut niet wat ik wil. Ik hoor hier niet thuis. Ik had het allemaal anders moeten doen.” Het leven op straat heeft me geprikkeld. Als ik hier nog langer was gebleven, zou het alleen maar erger worden.
Er is zoveel gebeurd. Niet alleen op financieel vlak, maar ook emotioneel en psychisch. Dat kon ik allemaal niet in mijn eentje oplossen. Daarom besloot ik hulp te zoeken. Ik kon terecht bij Voormekaar. Eindelijk vond ik steun en had ik mensen om me heen die ik kon vertrouwen. Zij hielpen mij met overzicht krijgen op mijn schulden. Dat gaf mij de rust om mijn emotionele zaken op orde te krijgen.
Helaas werd ik pas wakker toen ik al 17 jaar flinke schulden had opgebouwd en op straat moest leven. Daar wil ik anderen voor behoeden. Je moet meteen actie ondernemen. Want het loopt uit de hand. Als je naast financiële ellende ook emotionele schade oploopt, moet je niet bang zijn om erover te praten. Je kan samen met professionals veel oplossen.
Sommige dingen kun je niet zelf. Dat wil ik mensen meegeven. Wat er ook is, hoe groot en sterk je je ook voelt, zet dat aan de kant. Zorg ervoor dat je er op tijd bij bent, en weet dat er mensen zijn om je te helpen. Geloof mij, samen bereik je meer dan alleen.
